Vrijwilliger Marijke: voorlezen, zingen en nagels lakken

“Ik had geen flauw idee waar ik aan begon maar ik werd er alleen maar blij van”. Marijke werd vrijwilliger bij dagcentrum Amstel-Meer en komt er nu elke dinsdagmiddag. We spreken haar in de hal van het dagcentrum waar sommige cliënten die langskomen haar herkennen en gelijk liedjes willen zingen. Maar eerst vertelt Marijke haar verhaal.

Dankbaar werk

“Iemand vroeg mij eens of vrijwilligerswerk bij dagcentrum Amstel-Meer niets voor mij was. Ik had haar een keer gezegd dat ik wel in wilde springen als het nodig was bij haar dochter die een handicap heeft, en nu kwam zij met deze vraag. Ik heb contact opgenomen met dagcentrum Amstel-Meer en ben het gesprek aangegaan. Van beide kanten hebben we gekeken waar behoefte aan was en wat mogelijk was. Zo kwam ik bij groep rose. Ik had geen idee wat een dagcentrum was, wie en wat ik aan zou treffen.

Het was heftig de eerste keer want ik kende eigenlijk niemand met een ernstige verstandelijke handicap, maar ik was ook verrast door de creativiteit die ik tegenkwam. Ik ken de cliënten nu natuurlijk, weet wie wat leuk vindt en dat is erg prettig. Het is erg leuk om hier vrijwilligerswerk te doen. Als vrijwilligers kunnen we net iets extra’s doen, maar wij kunnen natuurlijk nooit de plaats van de professionele mensen innemen. Het is geweldig om te zien hoe zij kundig en met heel veel geduld met deze cliënten omgaan.
Elke dinsdag kom ik van twee tot vier, alleen niet als ik op vakantie ben. Mijn vriendinnen weten ook dat ik op dinsdagmiddag niet af kan spreken. Dat is geen enkel probleem en ik doe het met veel plezier. Ik weet nog dat ik mezelf er vaak op betrapte als ik terugging naar huis dat ik er zo blij van werd. Dat was in een periode dat ik zelf net gestopt was met werken en dat mijn man heel plotseling overleed. Ik kwam steeds blij terug van Amstel-Meer en dat geldt eigenlijk nu nog. De cliënten stralen als ze me zien komen. Ik lees voor, zing liedjes, lak de nagels van iemand (‘tutten’ noemt ze dat), ga een stukje wandelen, doe een spelletje. Voor hen is het extra aandacht. Er is een cliënt die vaak slaapt als ik er ben, maar toen hij me laatst op het zomerfeest zag, begon hij gelijk te stralen. Dat had ik helemaal niet verwacht en dat doet goed. Dan denk ik ‘ik doe het niet voor niks’. Soms ga ik tussendoor mee naar het zwembad of wandelen bij Cruquius of uit eten. Enig is dat.

Het is geen enkel probleem om elke dinsdag te komen, nu al drie jaar, maar het is natuurlijk heel prettig om te weten dat ik gewaardeerd wordt. De begeleiding uit die waardering en het blijkt ook uit kleine gebaren. Toen ik een tijd ziek was, kreeg ik kaarten of tekeningen. Ik word uitgenodigd voor bijvoorbeeld het zomerfeest. Er is een avond geweest voor vrijwilligers waar we met elkaar cupcakes hebben gemaakt. We krijgen cadeautjes zoals laatst de mokken met koffie en thee of de notitieboeken. Dat doet allemaal goed. Het belangrijkste is natuurlijk het contact met de cliënten. Het is gewoon dankbaar werk en ja, ik word er vrolijk van.”

Marijke gaat in groep rose aan de slag met voorlezen en liedjes zingen. De cliënten wachten op haar en stralen als zij binnenkomt. Op weg naar buiten komen wij een begeleidster van groep rose tegen. “Goed hè, wat Marijke doet en dat ze komt”, zegt zij, “we zijn erg blij met haar en de cliënten vinden het heerlijk die extra aandacht.”

Dit artikel verscheen eerder in Ons Tweede Thuis Magazine.